آن عامل درونى ، که انسان راکنترل مى کند و از محدوده گناه دور مى سازد، نیرویى است به نام ((ورع ))، که از خداشناسى و خداترسى و ایمان به مبداء و معاد و حساب وکتاب الهى ، سرچشمه مى گیرد. اگر آن عامل ، نباشد یا فعال نباشد، کار انسان زار است و اعمالش تباه . حضرت رسالت ((ص )) ابوذر و ما را به این عنصر گرانبها توجّه مى دهد:
((اى ابوذر!...
اهل ((ورع )) باش ، تا عابدترین مردم به حساب آیى . ورع ، بهترین آیین و شیوه براى شماست .
((اى ابوذر!... علم ، بر عبادت برترى دارد، ولى بدان که اگر آن قدر نماز بخوانید و روزه بگیرید که همچون نى و چون تار شوید، اینها بدون ورع و پرهیز، سودى نمى بخشد.
اى ابوذر!... آنان که در دنیا، اهل زهد و پرهیزند، اولیاء راستین الهى اند.
اى ابوذر!.. هرکس براى روزقیام وحساب ،سه چیز نیاورد، زیانکاراست .
(پرسیدم : آن سه چیست ؟ پدر و مادرم فدایت ... فرمود:)
ورع و پرهیزکارى ، که او را از حرامهاى الهى باز دارد.
حلم و بردبارى ، که نادانى و سفاهت را با آن ردّ کند.
اخلاقى که با آن ، با مردم به مدارا رفتار کند....)) 
و چه راست فرمود، آن پیامبر صدق و آموزگار اخلاق ! ((ورع ))، ((حلم )) و((حسن خلق )) سه ذخیره بزرگ براى روز قیامت است و چه زیانکارند آنان که تهیدست از سه سرمایه ، به محشر کبرى قدم مى نهند...