دل که تنگ است...!

دل که تنگ است کجا باید رفت ؟!

با که باید آمیخت ؟!

به که باید پیوست ؟!

به درو دشت و دمن یا به باغ و گل و گلزار و چمن ؟!

یا به یک خلوت تنهایی امن ؟!

پیر فرزانه من بانگ برآورد که این حرف نکوست

دل که تنگ است برو خانه دوست

خانه اش خانه توست

شانه اش جایگه گریه توست

سخنش راهگشاست

بوسه اش مرهم زخم دل تو

عشق او چاره دلتنگی توست

دل که تنگ است برو خانه دوست

خانه اش خانه توست

خانه اش خانه توست..........

هنر من و بزرگترین هنر من: فن زیستن در خویش. همین بود که مرا تا حال زنده داشت. همین بود که مرا از اینهمه دیگرها و دیگران بیهوده مصون می داشت. هر گاه با دیگران بودم خود را تنها می دیدم. تنها با خودم, تنها نبودم اما, اما اکنون نمی دانم این "خودم" کیست؟ کدام است؟ هر گاه تنها می شوم گروهی خود را در من می آویزند که منم و من با وحشت و پریشانی و بیگانگی در چهره هر یک خیره می شوم و خود را نمی شناسم! نمی دانم کدامم؟ می بینی که چه پریشانی ها در بکاربردن این این ضمیر اول شخص دارم, متکلم! نمی دانم بگویم از اینها من کدامم یا از اینها من کدام است؟ پس آنکه تردید می کند و در میان این "من" ها سراسیمه می گردد و می جوید کیست؟ من همان نیستم؟ اگر آری پس آنکه این من را نیز هم اکنون نشانم می دهد کیست؟ اوه که خسته شدم! باید رها کنم. رها میکنم اما چگونه می توانم تحمل کنم؟ تا کنون همه رنج تحمل دیگران را داشتم و اکنون تحمل خودم رنج آورتر شده است. می بینی که چگونه از تنهایی نیز محروم شدم؟!