رخت هر جنگ و میپوشم

سلام به تو که دوستت دارم و افسوس نمی دانی ...
نمی دانم با چه کلماتی نامه را آغاز کنم ،
چون نمی دانم حرف های دلم را به تو که دوستت دارم ،
به تو که تنها کسی هستی که دریچه های قلبم را به سویت می گشایم چگونه بگویم ...
آتش عشقت بر جانم افتاده و هرگز خاموشی بر آن نیست ...
حالا که نیستی مثل مرداب تنهایم ،
مثل مرداب آرام و ساکت و غمگین ...
اما این را هم بدان که اگر کنار من باز نیایی
مرا هم چون مرداب سکون و مرگ فرا می گیرد !
مرداب تنهاست و من تنها تر ...
بدون تو در آسمان عشق من نوری نمی تابد و
تمام زندگیم را یکدم رنج و غم فرا گرفته ،
بیا و برگرد و حرف هایم را در نگاهم بخوان ...
بخوان و بدان که بی تو شمعی بی پروانه شده ام ...
و نمی دانم طوفان عشق سرکشم را بی تو چه کنم ؟!
تو نیستی تا حرف هایم را به تو بگویم
پس غم بی هم زبانیم را به باد می گویم
تا شاید آن را در گوش تو زمزمه کند و تو را نزد من بازگرداند ...
خواهش خاموشم را در چشم های خسته ام ببین ...
دیشب خیال روی تو به من گفت که تو باز خواهی گشت !
آیا تو این رویای دور را رنگ واقعیت می بخشی ؟
می دانم باز می گردی و تمام کوچه پس کوچه های قلبم را
لبریز از آمدنت خواهی کرد ...
مرا همانگونه ببین که هستم ،
همانگونه که تو را دوست می دارم ...
من از تو آمدن و برگشتنت را می خواهم ،
پس بیا و دست مرا بگیر و از این شهر غربت زده ،
از این شهر غم زده به رویاهای خود ببر ...
و بدان که دوستت دارم و آمدنت را می خواهم ...
به انتهای احساسی آرام می اندیشم ،
به آنچه که آرامشی بزرگ است و تو همان آرامشی ...
پاکی احساس و قلبت ، روحم را نوازش می دهد ...
با وجود تو طراوتی را در وجودم حس می کنم خالی از هوی و هوس ...
اما حالا تنها تصویر خیالیم از توست که
همراه با آرامش به من زجر دوری تو را یادآور می شود ...
تو همچون باران پاکی ، پاک و زلال ...
بیا و مرا از عشق سیراب کن ...
تصویر برگشتن تو مرا تا اوج می برد و آرام میکند ...
پس بیا و با من باش ..
برگرد و باز با من باش و با من بمان ...

هر شب به تنهاییهام پناه می برم

ولی اونجا می بینم

که جات خالیه

مثل روزها و شبهای قبل

نمی خوام خالی باشه

می خوام همه جا پر باشه

پر از تو

عطر نفسهات

صدای خنده هات

...........

کجا برم تا عطر نفسهات

دوباره تو خونه ی دلم بپیچه؟

امروز را به امید فردا سپری می کنم

فردایی که شاید تو هم در آن باشی

فردایی که شاید باز هم صدای قدمهای تو را در کوچه های دل بشنوم

فردایی که شاید ناله های شبانه ام

تو را سوار بر زورق آرزوهایم

و در دریای بیکران اشکهایم به سوی من برگرداند

و فردایی که هزاران امید و آرزو را در کنار تو به همراه داشته باشد...

ولی وقتی به فرداهای گذشته نگاه می کنم،

به فرداهایی که امروز،دیروز،....شده اند نظری می اندازم

می بینم که از تو خبری نیست

بوی تو در خانه ی دل به مشام نمی رسد

از گرمای وجودت اثری نیست

بنابراین حقیقت تلخ را قبول می کنم

که تو سالهاست رفته ای و دیگر بر نمی گردی

ولی باز هم کودک دل

 با همان لجبازی و سماجت کودکانه می گوید:

شاید فردا.....

چقدر سخته

 هر شب به این امید بخوابی که به خوابت سفر کنه

و صبح با این امید بیدار بشی

که نسیم صبحگاهی بوی اونو واست بیاره

ولی.......

هیچ خبری نیست

اون فراموشت کرده..........

چقدر سخته باور کنی اونی که رفته دیگه هیچ وقت بر نمی گرده

و تنها یادگاریش آخرین نگاهش بوده

 همون نگاهی که بهترین تصویر عمرت بوده

و صدای آخرین خداحافظی.........

چقدر سخته هی صداش کنی و جوابی نشوی،

ای خدااااااااااا

اون که مسافر بود واسه چی منو دلبسته ی خودش کرد؟؟؟

وقتی رفتی بغضم را شکستم تا آرام شوم

اما در هر بلور اشکم عکس چشم های تو را دیدم

دست هایم را جلوی چشمانم آوردم

در دلم غوغایی به پا شد

دست هایم هنوز بوی گل وجودت را می داد

دیوانه وار از خانه بیرون دویدم......

کوچه تب دار آمدنت بود

گوش هایم را گرفتم تا طنین صدایت درآن نپیچد

که گفته بودی :

خداحافظ.......

اما نسیم ملایم یادت

آخرین زمزمه های عاشقانه را

بر دیوار دلم به تکرار می نوشت

فریاد زدم....

به یاد سکوت سردت در آخرین دیدار

و همان جا کنار کوچه ی انتظار نشستم

با نفس های بغض آلودم......

بارها روی تن برگ های پاییزی نوشتم:

تا دیر نشده برگرد نفسم........

سلام آرام لحظه های بیقراریم

احساس می کنم خیلی وقته از آسمون دلم دور شدی

و انعکاس صدات تو کوچه های دلم

باعث دلتنگی و تمنای خواستنت میشه

یاد و طنین صدا و حرفات

تو لحظه های زندگیم جاریه

و یه عطر و بوی بهشتی به زندگیم میده

ای کاش میشد فاصله ها رو برداشت

و تنهایی ها رو نابود کرد

ولی فکر فراق و بی کسی های فردا 

هر روز به تنهایی هام جون تازه ای میده

تو خلوت شبهام جات خیلی خالیه

آینه پرسید:چرا دیر کرده است؟!